,, A może by tak pójść do Rafikiego i się poradzić?'' - pomyślał.
W końcu jednak uznał, że to głupi pomysł i lepiej będzie poradzić się Luny, bo z Lili byłoby niezręcznie.
Luna leżała na samej górze dużego głazu i korzystała ze słońca. Musiała jednak uważać, żeby nie spaść na ziemię, bo kamień był dosyć gładki bez żadnych wypukłości. Lego zauważył ją bez trudu, bo wierzchołek głazu zdecydowanie wystawał ponad wysokie trawy.
- Cześć Luna! Co tam u ciebie?
Luna z początku nie mogła rozpoznać kto do niej to powiedział, ale w końcu wychyliła się nieco dalej. Ujrzała sylwetkę Lego i właśnie w tym momencie jej łapka poślizgnęła się na śliskiej powierzchni i mała zleciała w dół. Po chwili spojrzała niemrawo na co upadła i poczuła zażenowanie większe niż kiedykolwiek. Leżała na biednym Lego omal stykając się z nim noskami. Natychmiast zsunęła się na ziemię i udała, że wylizuje futerko.
- Przepraszam. Łapka mi się osunęła i straciłam równowagę. - powiedziała cała się czerwieniąc.
- Nic nie szkodzi. - lewek otrzepał się nieco i powoli wstał. - Chciałbym, żebyś mi w czymś pomogła.
- A mianowicie?
- Chyba wiesz o tym, że dzisiaj jest mój ślub z Shani. Nie chcę tego! Ojciec mnie nie rozumie, a ja nie jestem w stanie się mu sprzeciwić. Po ostatnim takim numerze została mi ta blizna na oku.
- Nie wiem co mógłbyś zrobić. Może chodźmy do Lili. Ona na pewno będzie wiedziała co robić.
Lego z początku nie chciał przystać na taką propozycję, ale w końcu się poddał.
Lili wypatrywała Tako wśród zieleni. To była jej pierwsza lekcja polowania, a udzielał jej oczywiście lewek. Lwiczka nasłuchiwała uważnie, bo jej zadaniem było wytropienie przyjaciela. Po paru minutach zauważyła wystającą końcówkę ogona i ruszyła cicho w jej stronę. Gdy była już bardzo blisko, przywarła ciałem do ziemi i wybijając się wysoko przeleciała nad ofiarą, która schyliła się zapobiegawczo, bo od dawna słyszała odgłos skradającej się Lili.
Mała wleciała prosto w krzaki. Wygrzebała się z nich po chwili i rozbawiona podbiegła do Tako.
- No, i jak mi poszło?
- Strasznie ciężko dyszysz i za bardzo się spinasz. - rzekł z pogardą.
- No to zademonstruj poprawną wersję mistrzu. - odparła żartobliwie.
Lewek rozluźnił łapki, przywarł ciałem do ziemi i spojrzał dziwnie na napastniczkę.
- Tako? Co ty się tak dziwnie patrzysz?
Nie odpowiedział, tylko w jednej chwili odbił się od ziemi i przewrócił koleżankę.
- I leżysz. Tak to się robi.
- Ha, ha, bardzo śmieszne. - odrzekła z sarkazmem w głosie.
- Nareszcie cię znalazłam! A ten to kto? - zapytała zdziwiona Luna przedzierając się przez zarośla.
- To Tako.
- A skąd jest?
- Tyle razy już mówiłem, że nie mam zamiaru z nikim o tym rozmawiać! A ty nie jesteś jakąś wyjątkową lwiczką, paniusiu, więc po co miałbym ci to mówić! - wtrącił się Tako, ale to nie był najlepszy pomysł, bo Luna wyjątkowo nie lubiła, gdy ją ktoś obrażał.
- Że co, proszę? - wybuchnęła. - Jak śmiesz mnie nazywać paniusią ty ośle!
- A tak, oślico!
Oboje strasznie się najeżyli i stanęli w bojowych pozach.
- Spokojnie. Nie ma się o co tak kłócić. - Lili wbiegła pomiędzy nich, żeby załagodzić sytuację.
Lego patrzył na to przez chwilę ze zdumieniem i pomyślał: ,, Luna to potrafi zawalczyć o swoje. Zapamiętać: Nigdy nie wdawać się z nią w konflikt.''
Zachichotał cicho, bo bardzo go ta myśl rozbawiła. Nagle rozległ się potężny ryk.
- Oho, tatulek woła. Muszę iść. Zaraz wrócę. Cześć! - rzucił na pożegnanie i pobiegł do ojca.
Czekali przez chwilę, aż lewek wróci. Luna i Tako przez cały czas patrzyli na siebie spode łba. Lili przyglądała im się bacznie, czy aby nie zacznie się zaraz jakaś bójka. Wkrótce nadbiegł wyczekiwany Lego.
- Tata mówi, że mamy zaczekać na niego przy rzece, która płynie niedaleko stąd. Spokojnie, wyjaśnił mi jak tam dojść, bo podobno dopiero niedawno ją odkrył.
Ruszyli powoli w stronę, w którą kierował ich Lego.
- Według mnie to trochę dziwne. Dlaczego twój tata chce z nami porozmawiać akurat nad tą rzeką, a nie po prostu w grocie? I to jeszcze z dala od domu? - spytała podejrzliwie Luna. - I czy on naprawdę musi iść z nami?- wskazała łapką na Tako.
- A co? Masz z tym jakiś problem? - spytał podenerwowany malec.
O mało co, by doszło do bójki, gdyby nie widok rzeki, którą dopiero teraz zobaczyli. Podeszli do samej krawędzi urwiska, które otaczało dolinę rzeki i wychylili się ostrożnie.
- Rany! Ależ ta rzeka jest przerażająca! - powiedział z podziwem Tako.
- Co, strach obleciał? - usłyszał kpiący głos Luny.
- Ciesz się, że dziewczyn nie biję, chociaż dla ciebie zrobiłbym wyjątek! - przerwał jednak nagle, bo usłyszał trzask gałęzi w pobliskich krzakach.
- Hej, co to było? - zapytała Lili.
Lego wyczuł, że mała się boi i stanął odważnie przed lwiczką, by móc ją ochronić.
- Słuchaj, a twój tata to kiedy tutaj miał przyjść? - spytała przerażona.
- Jestem dokładnie o tej porze, o której zaplanowałem.- z krzaków powoli wyłoniła się grzywa, a potem już cała sylwetka króla.
Thorin wysunął pazury, ryknął donośnie i powoli zbliżał się do dzieci, które wciąż stały nad przepaścią.
- Lego, zrób coś! Błagam! - powiedziała blada Luna.
Bezradny lewek spróbował ryknąć. Marnie mu to jednak wyszło i zamiast ryku usłyszeli coś w rodzaju darcia się kota. Thorin tylko się zaśmiał i obnażył kły.
- Hej, przecież po lewej jest wyjście! - zawołał Tako i rzucił się w tamtą stronę.
Nie zdążył zrobić nawet dziesięciu kroków, gdy niespodziewanie zza drzew wyskoczył Harry i patrząc na uciekiniera powiedział:
- Do ciebie raczej nic nie mamy, ale rozumiesz, świadków nie potrzebujemy.
Biedny Tako natychmiast zawrócił i wbiegł za Lunę.
- No proszę, mój rycerz w lśniącej zbroi. - powiedziała kpiąco.
Przeciwnicy zbliżali się do nich coraz bardziej, a z tyłu powoli brakowało miejsca. Dzielił ich zaledwie krok od wpadnięcia do silnego nurtu rzeki.
- Lego, ja się boję! - krzyknęła Lili i w tejże chwili tylne łapki usunęły jej się z ziemi i biedna Lili zleciała do wody.
- Lili! - zawołała zrozpaczona Luna i rzuciła się za przyjaciółką.
Chwilę później skoczył Lego, a ostatni chlupnął Tako.
- No to załatwione. - powiedzieli z zadowoleniem bracia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz